Eigenlijk klopt het niet, ik heb twee keer een portret getekend. Eén keer een aquarel in opdracht, leuk om te proberen. Maar vele pogingen en bloed, zweet en tranen later, kwam de gedachte in me op dat dit het misschien niet helemaal is voor mij. Het eindresultaat was leuk, maar toch. Het andere portret was mijn jeugdliefde, geschilderd met Soft Pastel. Geen bloed, zweet en tranen (ja, die wel, maar om een andere reden) en in één avond was deze klaar. Dit portret is zelfs te zien geweest in het Amsterdam Museum en vanaf vandaag is het te zien in het Frans Hals Museum. In mini-formaat, maar toch, het hangt er mooi wel! En waarom schilder ik dan toch geen portretten? En wat schilder ik dan wel?

De waddeneilanden, één van de mooiste gebieden die ik ken. Sinds mijn jeugd kom ik er al. Maar heel gek, in 2018 kwam ik pas voor het eerst op Vlieland. Bij het boeken van de camping had ik even over het hoofd gezien dat het een autovrij waddeneiland is... kleinigheidje toch? Dus daar ging ik, met mijn twee zoontjes, een grote tent op een steekwagentje en 3 plunjezakken met kampeerspullen. We kwamen van de veerboot, haalden onze fietsen op en gingen op weg naar camping Lange Paal. En daar gebeurde het, op de Postweg, ik was op slag verliefd op Vlieland! Op het uitzicht over het Wad, de vele soorten vogels, op de geur van het gras en bloemen en vooral op de rust. Herken je dat, dat je zo'n geluksmoment wilt koesteren en eigenlijk als tastbare herinnering mee wilt nemen naar huis?